Rozdział IX: Nico

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na tak krótki rozdział.
Wena mi szwankuje, z resztą tak samo jak lapek.
Rozdział nie jest tak smutny jak bym chciała, ale trudno.

Miłego czytania :*

***

- "My Herosi wiemy jak Nektar na nas działa, wiemy jak zabijać to co z piekła nam wywala. To jest ta półboska krew. To jest ten Olimpu zew...."* - dochodziło z łazienki.
Po tym wszystkim... Po tym, że pięć minut temu jego życie mogło się zakończyć... Po tym jeszcze ma siłę... Ma czelność śpiewać.
Zacisnąłem pięści. Jakie on ma podejście do swojego życia? Czy już mu na nim nie zależy? Czy nie zależy mu już na MNIE?
Choć swoją drogą bardzo ładnie śpiewa... Naprawdę ładnie.
Zamknąłem oczy i wsłuchałem się w prostą melodię piosenki... W jego kojący głos.
Kiedy usłyszałem cichy trzask zamykanych drzwi uświadomiłem sobie, że śpiew Percy'ego już dawno ucichł.
Zwróciłem głowę w stronę wejścia do łazienki i zobaczyłem... O bogowie! Percy był... zupełnie nagi. Poczułem, że robię się cały czerwony, szybko odwróciłem wzrok, lecz przed oczyma nadal miałem jego idealnie wyrzeźbione ciało.
Stałem tak, zwrócony do ściany, z zamkniętymi oczyma, ale zamiast ciemności widziałem mojego ukochanego. Byłem szczęśliwy, że żyje, że mnie kocha, że wreszcie to wiem. Widziałem, przelatujące z szybkością światła, związane z nim obrazy z niedawno odzyskanej pamięci.
- Już możesz patrzeć - powiedział syn Posejdona i objął mnie od tyłu w pasie.
Odwróciłem się do niego. Był uśmiechnięty, kocham ten jego optymizm. Stał w samych spodniach, a ja ujrzałem trzy rany od miecza na jego torsie. Dotknąłem delikatnie, opuszkami palców, środkowej z nich. Po policzku spłynęła mi łza. Czemu on to zrobił?
Nie potrafiłem się poruszyć... Stałem z oczami wrytymi w blizny i wodziłem po nich palcami... Delikatna warstwa łez sprawiała, że obraz był blady. Po kilku minutach Percy uniósł mą brodę i pocałował w usta. Jednak ja nie odwzajemniłem pocałunku. Nie potrafiłem. Nie mogłem.
- Dlaczego... Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałem łamiącym się głosem, miałem gulę w gardle.
- To było jedyne rozwiązanie, Nico - Jackson wyraźnie spochmurniał. - Nie straciłeś pamięci, została ci ona odebrana przez bogów, a konkretnie przez Afrodytę. To był jedyny pomysł na jaki wpadłem. Nie mogłem patrzeć jak cierpisz.
- W-więc pozwoliłeś mi patrzeć jak... jak ty cierpisz? - łzy znów ciekły mi po policzkach.
Percy spojrzał na mnie ze smutkiem, jakiego nigdy w jego oczach nie widziałem. Łza płynęła po jego prawym policzku. Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił.
-  To było pierwsze co przyszło mi do głowy - wyszeptał. W jego głosie tkwił ból.
- Czasem mi się zdaje, że ty na prawdę masz glony zamiast mózgu - zaśmiałem się.
- Wybaczysz mi?
___________________________________________________________________________
* "My Herosi" - hymn Ogólnopolskich Zjazdów Herosów.

Wujek Nico

Jak już zauważyliście, trochę zmieniłam wygląd bloga.
Od dziś, oprócz głównej historii "Mimo wszystko..."
(nadal nie wiem, czemu nazywa się to akurat tak, ale nigdy nie miałam talentu do tytułów),
zaczną pojawiać się też one-shot'y.

Ten shot miał się zakończyć całkowicie inaczej,
lecz po namyśle, rozmowie Lyrą, której go dedykuję,
a także z powodu mojej ciągle coś odbija i zmienia ustaloną fabułę,
 postanowiłam, że jednak nikt nie umrze.
 Zapewne domyślicie się, kto początkowo miał zginąć.

Pamiętajcie o komentarzach. One na prawdę motywują.

***

- Wujku Nico? - spytała pięcioletnia córka Hazel i Franka Zhangów.
- Tak, złotko? - Nico di Angelo uniósł brwi.
- Czemu zawsze jesteś sam, wujku? Nikogo już nie kochasz?
- Ależ złotko - Nico uśmiechnął się. - Oczywiście, że kocham. Kocham ciebie, twoich rodziców...
- Nie o to chodzi, wujku.
Mężczyzna rozejrzał się po grupce osób zebranej w mieszkaniu Zhangów z okazji urodzin dziewczynki. Minęło już tyle lat, a skład grupy w ogóle się nie zmienił.
Widział swoją siostrę oraz jej męża, szczęśliwych, lecz trochę zażenowanych pytaniami córki.
Widział Leo Valdeza ze swoją żoną, która jako jedyna była nowa w grupie.
Widział Jasona, który wpatrywał się teraz w niego z lekkim strachem w oczach, nadal pamiętał, oraz Piper Grace'ów.
W końcu jego wzrok spoczął na Jacksonach. Percy i Annabeth... Idealna para, jak zawsze. Uśmiechnięci, kochający się nad życie. Wkrótce będą musieli podzielić swą miłość, gdyż Ann nosi w swym łonie bliźniaki.
- Widzisz, złotko... Czasem, aby być blisko ukochanej osoby, należy pozostać jej przyjacielem. Choć samemu jest się nieszczęśliwym, jest to piękne nieszczęście, gdyż patrzysz na szczęście ukochanej osoby *nie zwracajcie uwagi na masło maślane*Znów spojrzał w stronę Percy'ego. Tym razem nie wytrzymał. Wybełkotał słowa pożegnania i wybiegł na ulicę. Zatrzasnął się w samochodzie i uderzył głową w kierownicę. Wybuchł gorzkim płaczem.

***

- Przepraszam, że na chwilę was opuszczę, ale muszę coś załatwić - powiedział Jason Grace jakieś piętnaście minut po wyjściu Nico. - Percy, możesz pójść ze mną?
Syn Posejdona zgodził się.
Obaj mężczyźni pożegnali się z innymi, głównie ze swymi żonami oraz małą jubilatką.
Gdy wyszli już z budynku, Jason zauważył, że nigdzie nie ma samochodu di Angelo. Jego głową zaczęły targać złe myśli...
- Co to za sprawa do załatwienia? - wyrwał go z rozmyślań Jackson.
- Chodzi o Nico. Martwię się o niego - Jason był dobrym przyjacielem. Od ponad dwunastu lat strzegł sekretu di Angelo i, choć chciał, by marzenie syna Hadesa się spełniło, nie miał zamiaru niczego powiedzieć, a już szczególnie nie chciał nic mówić Percy'emu.

***

Nico di Angelo. Trzydziestoletni Nico, który dożył wieku, o którym większość herosów nawet nie marzy. Przeżył dwie okropne wojny, wraz z którymi mógł zakończyć się świat. Był bohaterem. Wyklętym, ale bohaterem.
Życie nie było dla niego szczęśliwe. Śmierć siostry, brak rodziny, nieodwzajemniona miłość... W końcu każdego by to przerosło.
Teraz stał na krańcu mostu. Balansował między twardym betonem, a ulotnym powietrzem. Między życiem, a śmiercią. Rozłożył ramiona. Silny wiatr szarpał jego rozpiętą kurtkę i mierzwił włosy. Po jego policzkach spływały słone łzy.

***

- Jason, patrz! - krzyknął syn Posejdona, wskazując na cień, który zaraz zderzy się z wodą. Był to nikły punkcik, byli jeszcze daleko.
Grace wcisnął padał gazu. W końcu zatrzymali się przy korycie rzeki. Po drugiej stronie zauważyli samochód przyjaciela. A więc jednak...
Percy bez żadnego zastanowienia wskoczył do rzeki.
Jason czekał na niego już dziesięć minut. Tracił nadzieję na odnalezienie Nico. W końcu Jackson wrócił, trzymając w ramionach mizernego syna Hadesa.
- Jest nieprzytomny, ale chyba żyje. Szybko, leć po ambrozję! - krzyknął Percy starając się zapanować nad głosem.
Syn Jupitera wzbił się w powietrze po czym wylądował przy samochodzie, w tym czasie Jackson za pomocą swych mocy wydobył wodę z płuc przyjaciela i zaczął reanimację. Trwało to już długo. Zbyt długo.
- Daj, zmienię cię - powiedział w końcu Grace.
Percy chodził w kółko przy brzegu, mrucząc coś pod nosem. Nie mógł pozwolić, żeby Nico umarł.
- To moja wina! - krzyknął w końcu. - Moja, cholerna wina! - zaniósł się płaczem.
- Percy! - upomniał go przyjaciel. - Nie masz się o co obwiniać - powiedział, po czym wrócił do reanimacji - Żyje, oddycha - odetchnął z ulgą i podał ambrozję choremu.

Po kilku minutach Nico di Angelo odzyskał siły na tyle by usiąść.
- Dlaczego to zrobiliście? - spytał z żalem. - Czy ja nie mogę w spokoju umrzeć? Proszę, pozwólcie mi odejść.
- Nie! - wypalił Percy. - Nie pozwolę ci tak po prostu umrzeć! Nie możesz, rozumiesz? Nie możesz - usiadł na ziemi obok przyjaciela. - Skoro nie chcesz żyć dla siebie, żyj dla mnie.
- Co... Co to ma znaczyć?
- To ma znaczyć, że ja żyję dla ciebie - Percy masował sobie kark. - Ale nie mam w sobie tyle odwagi ci powiedzieć, że cię kocham.
- Właśnie to powiedziałeś - stwierdził Nico. - Ale co z Ann? Co z waszym dzieckiem?
- Ja i Annabeth już od dawna planujemy rozwód - wyjawił. - A dziecko? To nie moje dziecko. Zdradziła mnie. Nie chcieliśmy was tym wszystkim martwić...
- Przykro mi... - di Angelo ukrył twarz w dłoniach. Zaszlochał.
- Ej. Czemu płaczesz? Nic się nie stało - Jackson objął go ramieniem.
- Czasem, aby być blisko ukochanej osoby, należy pozostać jej przyjacielem. Choć samemu jest się nieszczęśliwym, jest to piękne nieszczęście, gdyż patrzysz na szczęście ukochanej osoby, lecz gdy dowiadujesz się, że ta osoba nie była szczęśliwa, ból jest nie do wytrzymania.
- Nico... - wyszeptał Perseusz. Pocałował delikatnie syna Hadesa.
Po depresyjnej próbie śmierci, obaj zyskali chęć do życia. Obaj zyskali szczęście. Wspólne szczęście, które może być pełne tylko, gdy są razem.

Kilka metrów dalej, przy linii drzew siedział Jason. Przyglądał się z radością na swoich przyjaciół. Szczęśliwy z ich miłości. Rad, że marzenie jego przyjaciela się spełniło. Wesół, że nie będzie już obciążony tajemnicą, którą tak bardzo chciał wyjawić...

Rozdział VIII: Nico

Obudził mnie delikatny pocałunek u usta. Potem usłyszałem szept i kroki.
Czemu Percy mnie pocałował? Za co przepraszał?
Miałem złe przeczucia. Chciałem wstać i pobiec za nim.
Usiadłem na łóżku. Poderwałem się zbyt raptownie. Zawroty głowy sprawiły, że znów opadłem na poduszkę. Odczekałem, aż znikną mroczki sprzed mych oczu. Usiadłem, tym razem powoli. Było okay. Spuściłem nogi na podłogę i zacząłem delikatnie wstawać. Oparłem się o ramę łóżka. Żeby iść musiałem się podtrzymywać. Łóżka, szafki, potem ściany. To wszystko dawało mi oparcie. Szedłem bardzo wolno, ale i tak z każdym krokiem coraz bardziej kręciło mi się w głowie.
Dokąd w ogóle szedłem? Przed siebie. Nie myślałem o tym.
Aż w końcu coś kazało mi się zatrzymać przed czyjąś kajutą. Drżącymi rękami otworzyłem drwi i wszedłem do środka. Pokój był pusty. Usiadłem na chwilę na pryczy, gdyż zawroty głowy stały się nie do wytrzymania. Po kilku wdechach i wydechach poczułem się lepiej, ale... No właśnie, zawsze musi być jakieś "ale"... Zaczęło szumieć mi w uszach... No właśnie, to chyba coś znaczyło... Tylko co? O bogowie, chyba ktoś umiera!
I wtedy usłyszałem cichutki jęk dochodzący z pomieszczenia obok.
Drzwi prowadziły do małej łazienki, a na... Na podłodze, w kałuży krwi leżał on. Percy. Ledwie żywy. Czemu? Co on najlepszego zrobił?
Ukląkłem obok niego i ująłem jego dłonie, tak jak on to robił.
Mroczki oraz łzy... Widziałem tylko mroczki i mgłę łez.
Mój Percy... Mój kochany Percy... Nie mógł umrzeć... Nie! Nie pozwalam! Percy...
Klęczałem tak w kałuży krwi, a on, nieprzytomny leżał obok. Wtedy ból nie do wytrzymania zaczął rozsadzać mi głowę. Myślałem, że to już koniec... Stracę go na zawsze.
Ale tak się nie stało. Nie teraz. Teraz przed oczami pojawiały się i znikały różne obrazy. Odzyskałem też wspomnienia.
Myślałem, że gdy to się stanie przepełni mnie radość, ale nie... Tylko pustka, poczucie straty... Moje wspomnienia już się nie liczyły... Liczył się tylko on...
- Percy - zacząłem mówić do nieprzytomnego chłopaka. - Percy, kocham cię... Już pamiętam, Percy... Żyj, proszę... - coraz więcej łez zalewało moje oczy. Tworzyły osobną kałużę w małej łazience. - Błagam... Percy, błagam, obudź się. Walcz... Walcz dla mnie...
I wtedy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Woda... Woda daje mu siłę.
Odkręciłem wodę i wziąłem słuchawkę od prysznica. Delikatnie polewałem syna Posejdona, miejąc nadzieję, że to coś da.

Nic nie dawało... Zaczynałem tracić nadzieję... Upuściłem słuchawkę i ukryłem twarz w dłoniach... Bogowie, czemu?
- Nico? - usłyszałem nagle znajomy głos. 
- Tak, Percy - jak ja chciałem rzucić mu się teraz na szyję, wtulić się w niego, ale wiedziałem, że nie mogę. Wiedziałem, że wtedy rozdrażnię jego rany. Nachyliłem się nad nim i delikatnie pocałowałem w usta. Spierzchnięte, popękane usta. Do oczu napłynęła mi kolejna fala łez, a moje ciało wypełniło przyjemne poczucie ulgi.
Żył. Percy, żył!
- Masz tu gdzieś trochę ambrozji? - spytałem w końcu.
- Szafka przy łóżku, górna szuflada - zaczął się podnosić.
- Co ty robisz. Leż.
Posłał mi niewyraźny uśmiech i się położył, a ja wstałem i poszedłem po lek. Troszkę mi zajęło znalezienie go, gdyż w szafkach Percy'ego panował nieopisywalny bałagan i okazało się, że to, czego szukałem było w zupełnie innym miejscu.
Wreszcie, z ambrozją, wróciłem do łazienki, a tam, jak gdyby nigdy nic, pod prysznicem śpiewał sobie Percy.
Zaczerwieniłem się i od razu opuściłem pomieszczenie. Usiadłem na pryczy i czekałem...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
A mi się zeszło.... Dziękuję mojej kochanej wenie, która pojawia się raz na miesiąc.

Wielki Dzień

Który dziś? 18 sierpnia
Co dziś? Urodziny Percy'ego <3
Z tej okazji życzę naszemu najkochańszemu synowi Posejdona wszyskiego najlepszego i długiego, szczęśliwego życia z Nico u boku.
A wam, kochani herosi, życzę góry niebieskiego jedzenia i dobrego nastroju w tym wielkim dniu dla naszego fandomu. Niebieskie ciuszki, banan na twarzy i urodzinowe party z niebieskim tortem <3

Rozdział VII: Percy

- Leo, jak daleko jeszcze do Nowego Jorku? - musiałem szybko dostać się na Olimp.
- Jeszcze jakieś trzy dni - odpowiedział syn Hefajstosa.
Za długo. Nie mogłem czekać.
Pobiegłem szybko do pokoju Piper. Nie było jej tam. Wpadłem na nią w korytarzu.
- Pipes, tu jesteś - mówiłem z szybkością karabinu. - Potrzebuje twojej pomocy...
- Chodzi o Nico? - zmartwiła się dziewczyna.
- Tak. Muszę się jak najszybciej zobaczyć z twoja matką. Może ty dasz rade ją tu zwołać.
- A co ona ma do tego? - pokręciłem głową na znak, że nie ma czasu na wyjaśnienia. Córka Afrodyty westchnęła. - Zrobię co się da. Wejdź - otworzyła drzwi swojej kajuty.
Usiadła na pryczy, a ja na krześle od biurka. Razem zaczęliśmy modlić się i przyzywać boginie piękności.
Siedzieliśmy tak około godziny.
- To nie ma sensu - odezwała się w końcu Piper.
- Musi być jakiś sposób.
- Po co w ogóle chcesz z nią rozmawiać?
Już miałem odpowiedzieć, gdy nagle między nami pojawiła się piękna kobieta. Udało się.
Nie bawiłem się w żadne przywitania, czy wychwalania Afrodyty. Od razu przeszedłem do sedna.
- Ty to zrobiłaś, prawda? - wyplułem te słowa z pogardą, co na pewno nie pomoże, ale byłem zbyt wściekły, by to przemyśleć. - Czemu?
- Mamo? O czym on mówi? - spytała nic nie rozumiejąca Piper. - Co zrobiłaś? Percy, mówiłeś, że tu chodzi o Nico...
- Bo chodzi - odpowiedziałem, cały czas patrząc na matkę mej przyjaciółki. - Kilka dni temu się obudził... Wszystko pamiętał... A potem... Gdy na stałe odzyskał przytomność... Nic... Pustka... Mogłem się od razu domyślić.
Łzy. Znowu łzy spływały po mej twarzy. Wreszcie wyrzuciłem z siebie moje myśli. Piper patrzyła to na mnie, to na matkę próbując zapewne określić czy bogini mogłaby zrobić coś takiego jej przyjaciołom. Mogłaby. Zrobiła to.
- To by było takie nudne. Obudziłby się i happy end? Musiałam coś zrobić. Miłość i cierpienie idą ze sobą w parze, Percy. Teraz wasze uczucie będzie przepiękne...
- Nie chce, żeby było przepiękne, ani nawet piękne czy ładne - przerwałem jej. - Chcę szczęścia. Swojego i Nico... A może swojego z Nico...
- Biedny mały Percy. Nie zawsze mamy to, czego chcemy - Afrodyta uśmiechnęła się. Przepraszająco czy kpiąco?
- Ty masz - oburzyłem się. - Czy zwrócisz mu pamięć?
- Może tak, a może nie... Może jutro, może za miesiąc, a może nigdy... Zastanowię się nad tym.
- Mamo... - odezwała się zdziwiona Piper. - Mamo, proszę. Nie rób nam tego. Krzywdzisz nas wszystkich. Proszę, niech Nico odzyska pamięć.
- Ach córeczko... Miłość rani. Powinnaś to wiedzieć. Swoją drogą... Co u Jasona? - na twarzy bogini pojawił się łobuzerski uśmiech.
- Proszę, nie... - szepnęła moja przyjaciółka, ale jej matki już nie było. - Lepiej pójdę do Jasona...
Odwróciła się i wybiegła, a ja stałem ze złami w oczach w jej kajucie.
Wiedziałem już co muszę zrobić.
To jedyne wyjście.... A jeśli nie podziała, przynajmniej nie będę musiał patrzeć na jego cierpienia.
Poszedłem jeszcze tylko na chwilę do szpitala. Patrzyłem jak mój ukochany śpi. Niedługo się obudzi i nadal nic nie będzie pamiętał.
W końcu pochyliłem się nad chłopakiem i pocałowałem w usta.
- Przepraszam - szepnąłem i pobiegłem do siebie.

Rozdział VI: Nico

- Ja już muszę iść. Obowiązki wzywają - oznajmiła dziewczyna, która przedstawiła się jako Piper, a potem wyszła machając nam na pożegnanie.
Między mną, a Percym panowała cisza. Cisza opanowała całe pomieszczenie. Kryła się w stoliku w rogu sali, w pościeli sąsiednich łóżek, ale najbardziej dostrzegalna była w nieobecnych oczach Percy'ego.
Chłopak wpatrywał się w sąsiednią pryczę, nieobecny.
Ja zaś byłem dręczony przez jego słowa. "Moje serce jest już zarezerwowane". Przez kogo? Czemu te słowa, aż tak mnie zabolały? Czemu tak się tym przejmuję?
- Nadal nic nie pamiętasz? - w jego głosie brzmiał smutek.
- Nie
Teraz na mnie spojrzał. Jego smutne, zielone oczy spoczęły na mojej twarzy. Wyglądał jakby zaraz miał się popłakać. Czemu tak się przejmujesz?!? - chciałem krzyknąć. - Idź lepiej już do tej swojej wielkiej miłości i już nie wracaj!
Ale nie krzyknąłem. Nie mogłem. Nie umiałem.
- Nic nie rozumiem - zacisnął powieki, przygryzł wargi i pokręcił głową. - Nic nie rozumiem. Kilka dni temu obudziłeś się, wszystko pamiętałeś. Znałeś moje imię. Potem znów zapadłeś w sen. Znów śpiączka. A teraz... Teraz nic nie pamiętasz. Coś tu nie gra. Coś tu, na bogów, jest nie... - przerwał wpół zdania. W jego oczach pojawiła się iskra. Coś mu wpadło do głowy. - Zrobię  wszystko, Nico. Odzyskam twoją pamięć.
Patrzył mi prosto w oczy, jego palce znów oplatały moje dłonie, jak pierwszego dnia, kiedy się przebudziłem. Odzyskał energię. Widać było, że ledwo siedzi na tym stołku.
- Percy? - odezwałem się po chwili. - Nie musisz nic dla mnie robić. Nie musisz tu siedzieć. Masz własne życie. Nie mogę ci go zabierać.
- Wiem, że nie muszę - odpowiedział stanowczo. - ale chcę. Muszę cię odzyskać, Nico. Muszę.
- C-co? - nic nie rozumiałem. w jakim sensie mnie odzyskać?
- Muszę - wyszeptał jeszcze raz, a potem spytał - Czy Piper dawała ci ambrozje?
- Nie, nic mi nie dawała.
Pokiwał głową, po czym poszedł po lekarstwo do stolika, który stal w drugim końcu pokoju. Podał mi je i usiadł.
- Jestem zmęczony, Percy - powiedziałem, gdy przełknąłem słodki smak ambrozji.
- Wiem, Nico, śpij - i siedział. Nie poszedł. To zarazem mnie uszczęśliwiało i irytowało. Czemu?
Mimo, że byłem bardzo śpiący, zaśnięcie zajęło mi trochę czasu. Gdy tak leżałem, czekając na sen, Percy chyba znów pomyślał, że już odpłynąłem. Poczułem na czole jego wilgotne usta.
- Zrobię co się da - wyszeptał.
Może jest szansa. Może jego serce zarezerwowane jest dla mnie?
Dla chorego Nico, który nawet nie zna swego nazwiska? - pomyślałem. - To bez sensu. Kto by mnie chciał? Na pewno nie Percy.
Długo jeszcze balansowałem między jawą, a snem.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mega krótki rozdział. Jednak nie mogłam pisać dalej jako Nico. Prawdziwa zabawa zacznie się w kolejnym rozdziale.

Rozdział V: Percy

Musiałem znów usnąć. Zbudziła mnie czyjaś dłoń na ramieniu. Podniosłem wzrok. Stała nade mną Piper z wyraźnie zatroskanym wzrokiem.
Miejsce na kołdrze Nico, gdzie leżała moja twarz, było mokre? Od śliny, czy od łez?
- Percy, siedzisz przy nim już dwa dni. Idź chociaż coś zjedz i się odśwież - Pipes nie używała czaromowy.
Przez chwilę patrzyłem na nią otumaniony, aż w końcu zdołałem wybełkotać jakąś odpowiedź:
- Nie mogę... Obiecałem, że zostanę.
Córka Afrodyty patrzyła na mnie dłuższą chwilę zanim wreszcie przemówiła.
- Obudził się? - jej pytanie wręcz jaśniało nadzieją.
- On nic nie pamięta, Pirer - wybełkotałem i zanioslem się od płaczu. - Nic nie pamięta. Nic.
Ostatnimi czasy dużo płakałem, ale teraz to już był lament. Lamentowałem nad śpiącym Nico, który stracił pamięć tuż po tym, jak wyznałem mu swą miłość. Czy znów się na to odważę? Nawet nie wiem, czy on mnie kochał. Potem zauważyłem jakie samolubne są me myśli, teraz, kiedy on choruje, walczy o życie, ja przejmuję się swoimi uczuciami, moja rozpacz pogłębiła się. W końcu sam już nie wiedziałem czemu placzę. Wiedziałem tylko, że wypłakuję się w ramię zmartwionej Piper i wciąż powtarzam "Nic nie pamięta. On nie pamięta".
Zanim się uspokoiłem minęła godzina.
- Słuchaj, Percy - przemówiła wreszcie Piper, tym razem swe słowa przyozdobiła czaromową. - Pójdziesz teraz coś zjeść i się odświeżyć, a ja tu zaczekam. W razie, jakby się obudził powiem mu, że cię wygoniłam, żebyś zjadł i, że zaraz przyjdziesz. Zrozumiano?
Pokiwałem głową, rzuciłem jeszcze jedno spojrzenia na śpiącego di Angelo i wyszedłem. Od razu zaczęło targać mną poczucie winy. Złamałem obietnicę. Złamałem obietnicę złożoną JEMU. Nie powinienem tego robić.
Wpadłem do jadalni, chwyciłem jakąś bułkę i wybiegłem, nie zważając na spojrzenia i pytania przyjaciół. Po drodze do kajuty zjadłem bułkę, która okazała się jagodzianką. Szybko zrzuciłem ubranie i wszedłem pod prysznic. Wziąłem szybki prysznic, który i tak był o wiele za długi. woda otrzeźwiła mnie. No właśnie... Nico za wszelką cenę zbiera swe siły, a mi wystarczy jeden prysznic? Gdzie tu sprawiedliwość?
Spod prysznica wybiegłem ślizgając się w drzwiach łazienki. Nie wytarłem się ręcznikiem, żeby było szybciej użyłem swych mocy, by krople wody na mojej skórze oraz włosach wyparowały. Do pokoju dotarłem już całkiem suchy, szybko chwyciłem jakąś koszulkę, spodnie oraz bieliznę i zacząłem się ubierać. Gdy zaciągałem koszulkę przez głowę, już dawno byłem na korytarzu.
Gdy byłem już prawie na miejscu usłyszałem głos mojej przyjaciółki:
- Zaraz przyjdzie, nie martw się - mówiła spokojnie. Ostatnio każdy z nas ograniczył używanie swych mocy, więc głos Pipes nie był wzbogacony czaromową.
- Ale obiecał, obiecał, że zostanie - za to głos Nico był wzbogacony płaczem.
Wyrzuty sumienia stały się nie do wytrzymania. Jak mogłem złamać obietnicę? Jak mogłem go zostawić? Jak mogłem?! Jestem potworem rodem z Tartaru...
- Słuchaj, Nico - mówiłam Piper. - Percy też musi jeść. Cały czas przy tobie siedział. Wiesz ile zajęło mi przekonanie go, żeby poszedł po żarcie?
W tym momencie zdecydowałem się wejść do "szpitala". Młody natychmiast mnie zauważył i troszkę się rozpromienił.
- Przepraszam, że cię zostawiłem - odezwałem się, gdy byłem już przy łóżku syna Hadesa. - Ale rozumiesz... Z Pipes ciężko wygrać.
Dziewczyna szturchnęła mnie w bok i się roześmiała, a ja także pozwoliłem sobie na uśmiech. Natomiast Nico spochmurniał.
- Coś się stało? - spytałem zatroskany.
- Czy wy... Czy wy jesteście parą? - niepewnie odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Nie młody - córka Afrodyty odpowiedziała zanim odzyskałem głos. - Ja już mam chłopaka.
- Poza tym... - dokończyłem za nią. - Moje serce jest już zarezerwowane.
Powiedziałem to z myślą o nim, po czym posłałem mu niewinny uśmiech, ale on jeszcze bardziej posmutniał.